به گزارش کافه اقتصاد ، گاهی اوقات برای طی یک مسافت کوتاه یکی دو کیلومتری که با پای غیر مسلح درکمتراز نیم ساعت طی می شود،بیشتراز ساعتها وقت تلف می کنیم.واین برنامه روزمره شهروندان است که تقریبا همه به آن عادت کرده ایم و دیگر کمتر کسی از خود می پرسد که ؛به راستی چه دلیل دارد که روزانه بیش از چهار ،پنج ساعت را صرف آن کند؟!!!
آیا مشکل ترافیک راه حلی هم دارد؟یا مانند فرزند ناخلف باید به پایش سوخت و ساخت؟
اهمیت این موضوع از چند بعد قابل بررسی است.
نخست از بعد اقتصادی،؛که علاوه بر اتلاف سوخت،اتلاف زمان و انرژی کار را نباید از قلم انداخت.
دوم از جهت کرامت انسانی؛لابد می پرسید ترافیک چه ربطی به کرامت انسانی دارد؟!
بی شک مهمترین و باارزش ترین چیز برای شما جان شماست ،حتی بالاتر از مال و خانواده.پس در حقیقت تمام تلاشهای انسان برای بقا در این عالم و حفظ جان و هرچه طولانی تر کردن عمر است.

بله عمر ما محدود است و فقط نیم روزی در این مسافرخانه یا به تعبیر بعضی سفره خانه سکنی داریم.پس اگر بنا باشد هر شخص بطور متوسط ۷۰ سال عمر کندو در هر ۲۴ ساعت ۴ ساعت آن را در ترافیک تلف کند یعنی یک ششم عمر ۷۰ ساله خود را در ترافیک از دست داده است که بعبارتی برابر است با ۱۱ سال و نیم.
پس موضوع بسیار جدی است.چرا فکر میکنیم ارزش کارپزشک در نجات جان آدمها باارزش تر از حل معضل ترافیک است؟

اهميت مسأله وقتي هويداتر میشود که در مقياس كشور ٨٠ ميليون نفري ايران مفايسه شود .اگر مثلا در هر روز حدود فقط ده ميليون انسان هرکدام ۴ ساعت در ترافیک اتلاف عمر کنند چه عدد وحشتناکی بدست می آید؟

بله ۴۰ ملیون ساعت عمر انسانها در هر روز درحال ازبین رفتن است وکسی ککش نمیگزد!!!
۴۰ميليون ساعت برابر است با۴۵۰۰ سال عمر انسان که اگر متوسط عمر را ۷۰سال بگیریم هر روز به تعداد ۶۴ عمر انسان ازبین می رود یعنی ۶۴ نفری که هر کدام میتوانستند ۷۰ سال دیگر زندگی کنند ، می میرند و هیچکس دم برنمی آورد .تکنولوژیي اي که خودمان آفریدیم قاتل عمر خودمان شده است واینطور که پیش میرود خدا عاقبت کار بشر را ختم بخیر کناد.

حال متوجه خواهیم شد که انسانها چقدر کرامت دارند در عصر جدید که ارزشمندترین سرمایه آنها به هیچ انگاشته می شود. نه کسی متوجه عمق فاجعه است نه کسی اعتراض می کند و نه مسول دلسوزی صرفا برای رضای خدا!!اقدامی عاجل .

آری عزیزان به خدا ترافیک هم راه حل دارد .کافیست فکرهایمان را روی هم بگذاریم به یاری مسولان بشتابیم و به جای گرفتن مچ آنها دستشان را بگیریم .که اگر حتی منتقد هم باشید ایران را مملکت خود بدانیم و برای آبادانی آن همه باهم طرحی نو دراندازیم.